Λέσχη Ανάγνωσης Γερακίου - "Εκεί που τραγουδούν οι Καραβίδες", Κωνσταντίνα Καπετανάκη (φύλλο 26,2020)

 

Λέσχη ανάγνωσης λογοτεχνίας Γερακίου,

γράφει η Κωνσταντίνα Καπετανάκη

     Ένα όμορφο φθινοπωρινό βράδυ, στις 7 Οκτωβρίου 2020, στο καφέ «Μελιά», είχαμε συνάντηση τα μέλη της Λέσχης  ανάγνωσης λογοτεχνίας Γερακίου. Στο σημείο της συζήτησης, που κληθήκαμε από τη συντονίστριά μας, Ελένη Δαβάρα, να προτείνουμε το «βιβλίο του επόμενου μήνα», επικράτησε τελικά η πολύ αξιόλογη πρόταση της Μαργαρίτας Βαρελά, να διαβάσουμε το «Εκεί που  τραγουδάνε οι καραβίδες», της Ντέλια  Όουενς.

     Έτυχε να διαβάσω μέσα στη φύση αυτό το βιβλίο, που ουσιαστικά είναι μια ωδή σε αυτή. Πραγματικά με συνεπήρε! Πολύ ωραία γραφή, γλαφυρή, λυρικές περιγραφές τοπίων και με αξιόλογη τη μετάφραση της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου [ειδικά στα εμβόλιμα ποιήματα που πλέκουν όμορφα με το κείμενο]. Πέρα από αυτό, το βιβλίο έχει παιδευτικό χαρακτήρα, αφού κάνει νύξεις στις φυλετικές διακρίσεις, τα στερεότυπα της κλειστής κοινωνίας, την απόρριψη, τη μοναξιά.

     Η ηρωίδα, η Κάια ή «Πιτσιρίκα του Βάλτου», όπως την αποκαλούσαν οι κάτοικοι στο χωριό της, καταφέρνει να επιβιώσει εγκαταλελειμμένη από την οικογένειά της, ολομόναχη σε σπιτάκι δίπλα στο βάλτο. Η ίδια βρίσκεται μακριά από συμβατικότητες, λατρεύοντας τον βαλτότοπο, που όλοι λοιδορούν! Μάλιστα σε πείθει να τον λατρέψεις και εσύ… «Όχι δεν τους αφήνω τους γλάρους, ούτε τον ερωδιό, ούτε το καλύβι, ο βάλτος είναι ό,τι οικογένεια έχω και δεν έχω», δηλώνει έντονα η Κάια. Την ίδια στιγμή, μολονότι εγκατέλειψε το σχολείο, γιατί τα άλλα παιδιά την κορόιδευαν, μορφώθηκε μόνη της και εξελίχθηκε σε μια διάσημη φυσιοδίφη και βραβευμένη συγγραφέα.

    Όλο το έργο κινείται  σε δύο άξονες: μεταξύ της σκληρής κοινωνικής πραγματικότητας και της ανθρώπινης αγνότητας. Η ηρωίδα βιώνει θλιβερά και στενάχωρα συναισθήματα που φέρνει μια εγκατάλειψη, καταφέρνει, όμως, να μεταδώσει το μήνυμα ότι η αποφασιστικότητα οδηγεί στην δικαίωση ακόμη και στην κοινωνική καταξίωση. 

    Το μυθιστόρημα έχει έντονη κλιμάκωση και ανατροπές, με στοιχεία πλοκής αστυνομικού μυθιστορήματος. Όσες ανατροπές όμως  κι αν συμβαίνουν, δεν αλλάζεις στιγμή στρατόπεδο. Εξακολουθείς να βρίσκεσαι στο πλευρό της Καίας. Την ώρα που ντρέπεσαι για τα κοινωνικά στερεότυπα και την αδικία, ταυτόχρονα, θαυμάζεις την ψυχική της δύναμη. Νιώθεις ότι σε χρειάζεται, δεν μπορείς να την εγκαταλείψεις.

   Πραγματικά, το «Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» είναι ένα ανάγνωσμα που σε κάνει και να δακρύσεις και να σκεφτείς…