Αφροδίτη της Μήλου. Μια ιστορία προσφυγιάς και ξενιτιάς

Αφροδίτη της Μήλου Το άγαλμα της Αφροδίτης της Μήλου ήταν το πρώτο πράγμα που είδαμε όταν ανοίξαμε την πόρτα του σπιτιού των παππούδων μου στο Ροζάριο. Αν και σύντομα συνειδητοποίησα ότι επρόκειτο για ένα από τα πολλά αντίγραφα του αρχικού αγάλματος, από τότε που ήμουν παιδί με γοήτευε αυτή η ομορφιά, η οποία ήταν χυτή σε γύψο και έλαμπε μπροστά στα μάτια μου σαν το καλύτερο πεντελικό μάρμαρο. Θαύμασα τη στοχαστική έκφραση στο πρόσωπό της, τη λευκότητα της πλάτης της, τη φυσικότητα του πέπλου που κάλυπτε μέρος του σώματός της και την αρμονία των αναλογιών της. Αλλά η μεγαλύτερη ίντριγκα, όπως ήταν εύκολο να φανταστεί κανείς, ήταν η απουσία των χεριών της. Ήταν η Αφροδίτη της Μήλου και όχι η Venus της Μήλου, όπως μας παρατήρησε η γιαγιά μου Αναστασία με γνήσια ελληνική υπερηφάνεια όταν, ακολουθώντας τα αρχαία βιβλία ιστορίας, κάναμε το λάθος να αποκαλούμε τη θεά με το λατινικό αντίστοιχο του ονόματός της. Ήταν η θεά του έρωτα και της ομορφιάς. Ως παιδί ερχόμουν σε εκείν...